Έρευνα: Το Οξαλικό αδρανοποιεί τα σπόρια νοζεμιασης!

Το Nosema ceranae είναι ένα παθογόνο των μελισσών που δυνητικά προκαλεί θάνατο αποικίας.   Φαίνεται όμως ότι το οξαλικό -ειδικότερα σε σιρόπι- καθως εισέρχεται με την διατροφή στο σώμα της μέλισσας αδρανοποιεί τα σπόρια της ασθενειας 

Ειδικότερα:

Το Νosema ceranae είναι ένα  μικροσποριδιακό ενδοκυτταρικό παράσιτο μολυσματικό στις μέλισσες  Μαζι το Nosema apis και το N. ceranae παρασιτούν στις μέλισσες όμως πλέον το N. ceranae έχει γεωγραφικά ανταγωνιστεί το N. apis. 

Σοβαρές λοιμώξεις από N. ceranae

(νοσεμίαση) μπορεί να προκαλέσουν θνησιμότητα μελισσών και έχουν συσχετιστεί με απώλειες ολοκληρων αποικιών. 

Το N. ceranae σχετίζεται επίσης με νοσηρότητες καθως δρα κατασταλτικά για το ανοσοποιητικό, επιδρά στην συμπεριφορά αναζήτησης τροφής, στη  παραγωγής φερομόνης και ορμονών και στη  σύνθεση λιπιδίων. 

Το N. ceranae είναι ένα μυκητιακό παράσιτο που σχηματίζει σπόρους,  μεταδίδεται από το στόμα μέσω μελιού, νέκταρ, γύρης και κοπράνων μελισσών. 

Ο αναπαραγωγικός κύκλος του Nosema ξεκινά λίγο μετά την είσοδο στον πεπτικό σωλήνα της μέλισσας. Μετά τη βλάστηση στον αυλό του μέσου εντέρου, η περιβαλλοντική οσμωτική πίεση αναγκάζει ένα εξειδικευμένο οργανίδιο που ονομάζεται πολικός σωλήνας να προεξέχει από το σπόρο και να εγχύει σπορόπλασμα (μολυσματικό υλικό) στο κυτταρόπλασμα τις μολυσμένης μελισσας. 

Αυτό το υλικό στη συνέχεια πολλαπλασιάζεται και ωριμάζει σε πρωτογενή σπόρια που βλασταίνουν μέσα στο κύτταρο  του ξενιστή και μπορεί να αυτομολύνουν γειτονικά κύτταρα.. 

Τα πρωτογενή σπόρια μπορεί επίσης να αναπτυχθούν σε πλήρως σχηματισμένα σπόρια που απελευθερώνονται μέσω της κυτταρικής λύσης στον αυλό του μέσου εντέρου. Εδώ ο αναπαραγωγικός κύκλος κλείνει και τα ελεύθερα σπόρια αποβάλλονται με την αφόδευση  για να μολύνουν άλλες μέλισσες.

Οξαλικό 

Σε έρευνα που δημοσιεύθηκε το 2015  υποδηλώνεται ότι το οξαλικό οξύ σε σιρόπι αδρανοποιεί τα σπόρια νοσεμίασης.

Η επίδραση του διαλύματος οξαλικού οξέος 0,25 Μ που χορηγήθηκε στις μέλισσες με τη μορφή σιροπιού ζάχαρης προσδιορίστηκε σε εργαστηριακές και επιτόπιες δοκιμές. 

Οι αριθμοί σπορίων σε ένα εργαστηριακό πείραμα 8 ημερών ήταν σημαντικά χαμηλότεροι όταν χορηγήθηκε ΟΟ (με αγωγή: 11,86 ± 0,94 s.e. × 10^6, χωρίς θεραπεία: 30,64 ± 0,31 s.e.x10^6). 

Όταν χορηγήθηκε το φθινόπωρο σε αποικίες δύο φορές, με διαφορά 3 εβδομάδων, ο επιπολασμός της μόλυνσης μειώθηκε σε νεαρές  (σχετική μείωση 53,8% ± 6,5 s.e.) και σε ηλικιωμένες μέλισσες (σχετική μείωση 44,4% ± 6,0 s.e.). 

Εν τω μεταξύ, ανιχνεύθηκε αυξημένος επιπολασμός σε όλες τις αποικίες μάρτυρες (νέες και ηλικιωμένες μέλισσες: σχετική αύξηση 45,7% ± 22,8 s.e. και 10,2% ± 5,9 s.e., αντίστοιχα).

 Ενώ όλες οι αποικίες που υποβλήθηκαν σε θεραπεία ξεχειμώνιασαν σωστά, οι χωρίς θεραπεία δεν το έκαναν και 3 στις 5 αποικίες χάθηκαν. 

Ελλείψει εμπορικών προϊόντων εγκεκριμένων σε πολλές χώρες για τον έλεγχο της νοσεμίασης, το σιρόπι οξαλικού οξέος φαίνεται πολλά υποσχόμενο για την ανάπτυξη εναλλακτικών στρατηγικών διαχείρισης και αντιμετώπισης της ασθένειας.